Ο Ντοστογιέφσκι μας προκαλεί να παλέψουμε με τις δικές μας αντιφάσεις και παραλογισμούς.
Το απόσπασμα εκτυλίσσεται με μια εντυπωσιακή παρατήρηση, μια αποκάλυψη ότι στη σύγχρονη ύπαρξή μας, συχνά βρισκόμαστε απογοητευμένοι από την ίδια την ουσία της ζωής. Ο Ντοστογιέφσκι υποδηλώνει ότι, κατά καιρούς, βιώνουμε ένα αίσθημα απώθησης προς την απτή πραγματικότητα που μας περιβάλλει, αναζητώντας καταφύγιο αντ’ αυτού στο βασίλειο της λογοτεχνίας και της φαντασίας.
Σε αυτή τη διχοτόμηση μεταξύ του καθημερινού και του φανταστικού, ο Ντοστογιέφσκι μας προκαλεί να αναρωτηθούμε για τη φύση της δυσαρέσκειάς μας και τη βαθιά αποσύνδεση μεταξύ των επιθυμιών μας και της σκληρής πραγματικότητας που αντιμετωπίζουμε.
Καθώς ο συγγραφέας εμβαθύνει στη συλλογική συνείδηση, αποκαλύπτει μια ανησυχητική αλήθεια. Η ζωή, που κάποτε θεωρούνταν μια ζωντανή δύναμη, αντιμετωπίζεται πλέον ως μια επαχθής υποχρέωση, σχεδόν σαν επάγγελμα. Η λαχτάρα για μια εναλλακτική λύση, μια ζωή που ζει μέσα από τις σελίδες των βιβλίων, υπογραμμίζει μια διάχυτη δυσαρέσκεια για την καθημερινότητα.
5 βιβλία του Ντοστογιέφσκι που θα αλλάξουν την οπτική σας για τον κόσμο
Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, «Το υπόγειο»
Όλοι έχουμε ξεσυνηθίσει σε τέτοιο βαθμό τη ζωή, που σε μερικές στιγμές αισθανόμαστε κάποια αηδία για την πραγματική ζωή και για τούτο την αποστρεφόμαστε όταν μας τη θυμίζουν.
Καταντήσαμε να θεωρούμε την πραγματική ζωή σαν αγγαρεία, σχεδόν σαν ένα επάγγελμα, και όλοι μέσα μας είμαστε της γνώμης ότι είναι προτιμότερο να ζει κανείς τη ζωή των βιβλίων.
Και γιατί ταραζόμαστε; Γιατί κάνουμε τόσες ανοησίες; Τι ζητούμε; Ούτε και οι ίδιοι το ξέρουμε!
Θα υποφέραμε περισσότερο αν οι τρελοί μας πόθοι πραγματοποιούνταν.
Σταθείτε, προσπαθήστε, για παράδειγμα, να μας δώσετε περισσότερη ανεξαρτησία∙ βγάλτε από τη μέση τα εμπόδια, μεγαλώστε τον κύκλο της δράσης σας∙ χαλαρώστε την κηδεμονία, ε, λοιπόν, ναι, σας το διαβεβαιώνω, εμείς όλοι… θα ξαναζητήσουμε αμέσως την κηδεμονία.
Το ξέρω καλά πως θα φουρκιστείτε, πως θα μου βάλετε τις φωνές, πως θα χτυπήσετε τα πόδια σας στο πάτωμα. Μιλήστε λοιπόν, θα μου πείτε, για τον εαυτό σας μόνο, και για όλες σας τις αθλιότητες στο υπόγειο, μα δε χρειάζονται δικαιολογίες, δεν έχετε το δικαίωμα να πείτε «εμείς όλοι!».
Επιτρέψετε, κύριοι, γι’ αυτό το εμείς όλοι.
Όσο για μένα, στη ζωή μου έφτασα στα άκρα εκείνο που εσείς δεν τολμάτε ούτε στο μισό δρόμο να φέρετε, από δειλία∙ κι ακόμα παίρνετε τη δειλία σας για φρονιμάδα, και παρηγοριόσαστε ξεγελώντας τον εαυτό σας.
Γι’ αυτό το λόγο, ίσως να ‘μαι πιο ζωντανός από σας.
Μα δώστε, παρακαλώ, περισσότερη προσοχή!
Δεν ξέρουμε ακόμη πού υπάρχει τώρα εκείνο που είναι ζωντανό, από τι είναι και πώς ονομάζεται.
Αφήστε μας μόνους, χωρίς βιβλία, κι αμέσως θα πελαγώσουμε, θα τα μπερδέψουμε∙ δε θα ξέρουμε που να στηριχθούμε και σε τι ν’ αφοσιωθούμε, δε θα ξέρουμε τι πρέπει να αγαπήσουμε ή να μισήσουμε, τι πρέπει να εκτιμήσουμε ή να περιφρονήσουμε.
Βαριόμαστε ακόμη και που είμαστε άνθρωποι, άνθρωποι με σάρκα και οστά αληθινά, ντρεπόμαστε γι’ αυτό και το θεωρούμε ατιμία μας.
Γυρεύουμε να γίνουμε ένας τύπος γενικού ανθρώπου που δεν υπήρξε ποτέ.
Είμαστε πεθαμένοι μόλις γεννηθούμε, κι είναι χρόνια και χρόνια που μας γεννούν πατέρες που δεν είναι ζωντανοί, μια κατάσταση που μας ευχαριστεί όλο και πιο πολύ. Μας αρέσει.
Σε λίγο θα επινοήσουμε κάποιο τρόπο να γεννιόμαστε από μια ιδέα.
Μα δε θέλω πια να γράφω μέσα απ’ το «υπόγειο»…
25 αποφθέγματα του Ντοστογιέφσκι από τους αδελφούς Καραμαζόφ
