Ο πρωταγωνιστής του Μπουκάτι δεν είναι απλώς ένας διευθυντής είναι ένας μονόλιθος αυτοεπιβαλλόμενου καθήκοντος μια ανθρώπινη γραμμή συναρμολόγησης που λειτουργεί από το πρωί μέχρι το βράδυ, αγκιστρώνοντας ακούραστα τον εαυτό μου στον μηχανισμό της ζωής του.
Ερχόμαστε αντιμέτωποι με έναν άνθρωπο που δε συγχωρεί ποτέ την αδυναμία των άλλων ορίζεται, κατά ειρωνικό τρόπο από μια άκαμπτη αφοσίωση στη δική του ιδέα δύναμης.
Πρόκειται για μια ιστορία μεγάλων αυταπατών, για έναν άνθρωπο που έβλεπε τον εαυτό του σαν Θεό, αλλά, στο τέλος, αφήνει πίσω του μια σιωπή που είναι πολύ πιο αποκαλυπτική από οποιαδήποτε από τις «μεγάλες» του λέξεις.
Ντίνο Μπουτζάτι – Ο σκύλος που είδε τον Θεό (Ο Αρχηγός). Εκδόσεις Στοχαστής
Είναι διευθυντής μιας μεγάλης βιομηχανίας έχει περάσει τα εξήντα, κάθε πρωί σηκώνεται από τις έξι, χειμώνα καλοκαίρι, στις εφτά βρίσκεται κιόλας στο εργοστάσιο όπου και θα μείνει μέχρι τις οκτώ το βράδυ, ίσως και περισσότερο.
Ακόμα και τις Κυριακές πηγαίνει στη δουλειά, παρόλο που στις εγκαταστάσεις και στα γραφεία δεν υπάρχει ψυχή• αλλά μια ώρα αργότερα και είναι αυτό που εκείνος σχεδόν θεωρεί βίτσιο. Είναι κατ’ εξοχήν ένας πολύ σοβαρός άνθρωπος, γελάει σπάνια, δεν γελάει ποτέ του.
Τα καλοκαίρια παραχωρεί στον εαυτό του, αλλά όχι πάντα, μιας βδομάδας διακοπές, στη βίλα του κοντά στη λίμνη. Δεν έχει αδυναμίες κανενός είδους, δεν καπνίζει, δεν πίνει καφέ, δεν πίνει αλκοόλ, δεν διαβάζει μυθιστορήματα.
Δεν συγχωρεί καμία αδυναμία στους άλλους. Πιστεύει πως είναι σπουδαίος. Είναι πολύ σπουδαίος. Μιλάει για πράγματα πολύ σπουδαία. Κάνει μονάχα σπουδαία τηλεφωνήματα. Ακόμα και τ’ αστεία του μέσα στην οικογένεια είναι κι αυτά πολύ σπουδαία. Νομίζει τον εαυτό του απαραίτητο. Είναι απαραίτητος.
Η κηδεία του θα γίνει αύριο στις 14.30, τόπος αναχώρησης το σπίτι του μακαρίτη.
Διαβάστε περισσότερα αποσπάσματα – λογοτεχνικούς θησαυρούς που αγαπήθηκαν από τους αναγνώστες:
Δε γίνεται να έχεις πάντα δίκιο! Εκτός αν ακολουθήσεις τον Σοπενχάουερ
Όσκαρ Ουάιλντ: «Μέχρι τώρα ο άνθρωπος έχει υπάρξει ως ένα βαθμό, σκλάβος μηχανών»
Εντουάρντο Γκαλεάνο: «Είμαστε όλοι θνητοί μέχρι το πρώτο φιλί και το δεύτερο…»
Μια φορά κι έναν καιρό ο Έσσε μας είπε: «Όταν φοβόμαστε κάποιον είναι γιατί …»
5 φορές που ο Ίψεν είχε δίκιο (και είπε όσα φοβόμασταν να παραδεχτούμε)
