Ποιες είναι οι 3 κατηγορίες της αγάπης; Οι οδυνηροί προβληματισμοί για τον έρωτα από τον διάσημο ποιητή και φιλόσοφο Μπουκάι αμφισβητούν έναν κυρίαρχο μύθο που έχει επιμείνει σε όλες τις γενιές – τον μύθο ότι η “αληθινή αγάπη” είναι μια αιώνια φλόγα, απρόσβλητη από τη φθορά του χρόνου και των περιστάσεων.
Στο παρακάτω απόσπασμα, ο Μπουκάι αντιμετωπίζει με ειλικρίνεια αυτή την αντίληψη, εμβαθύνοντας στην καρδιά του θέματος με μια ειλικρίνεια που συντονίζεται με την πολυπλοκότητα των σχέσεων της πραγματικής ζωής, δίνοντάς μας τα 3 είδη αγάπης που κυριαρχούν.
Ο Μπουκάι ασχολείται με τη διάχυτη πεποίθηση ότι αν η αγάπη είναι γνήσια, θα πρέπει να διαρκεί επ’ άπειρον.
Αμφισβητεί τη ρομαντική ιδέα ότι όταν κάποιος σε αγαπάει, αυτή η αγάπη είναι μια ακλόνητη σταθερά, ανθεκτική στις προκλήσεις που η ζωή μπορεί να της επιφυλάσσει.
Αντίθετα, αναγνωρίζει την οδυνηρή πραγματικότητα ότι η αγάπη μπορεί να υποστεί μεταμορφώσεις, μερικές φορές να περιπέσει σε λήθαργο, να ξεθωριάσει και, σε ορισμένες περιπτώσεις, να πάψει να υπάρχει εντελώς.
Ας κάνουμε ένα απαραίτητο ταξίδι σ΄ αυτό το απόσπασμα.
«Καταντήσαμε να θεωρούμε την πραγματική ζωή σαν αγγαρεία» – Η συνειδητοποίηση του Ντοστογιέφσκι
Χόρχε Μπουκάι: Ο δρόμος της συνάντησης, εκδόσεις opera
Ο πιο επιζήμιος και πιο διαδεδομένος μύθος γύρω από την αγάπη είναι εκείνος που προάγει την εσφαλμένη ιδέα πως η «αληθινή αγάπη» είναι παντοτινή.
Όσοι υποστηρίζουν αυτήν την άποψη προσπαθούν να μας πείσουν ότι αν σ’ αγαπάει κάποιος, θα σ’ αγαπάει σ’ όλη του τη ζωή. Κι αν εσύ αγαπάς κάποιον, αυτό δεν θ’ αλλάξει ποτέ.
Βέβαια, είναι θλιβερό και οδυνηρό ότι μερικές φορές το συναίσθημα πέφτει σε λήθαργο, ξεθυμαίνει, σβήνει και χάνεται… Κι όταν είναι έτσι τα πράγματα, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πια.
Μιλάω για την περίπτωση που κάποιος παύει ν’ αγαπά.
Όχι ότι αυτό συμβαίνει πάντα, μπορεί πάντως κάποιος να πάψει ν’ αγαπά.
Πιστεύοντας στην παντοτινή αγάπη, παραμένω δέσμιος της παιδιάστικης πλάνης ότι μπορώ να ξαναβρίσκω καθημερινά εκείνη τη σχέση που ήταν κάποτε πραγματική, ή αποτελούσε μια φαντασίωση: την αγάπη της μητέρας μου. Μια αγάπη απέραντη, άνευ όρων και παντοτινή.
Ας απαλλαγούμε – αν είναι δυνατόν για πάντα – από την ιδέα της άφθαρτης αγάπης, κι ας παραδεχτούμε με ωριμότητα, όπως λέει ο Βινίσιους δε Μοράες ότι:
η αγάπη είναι φλόγα που σε καίει και σε καίει γιατί είναι φωτιά, μια αιώνια φωτιά… όσο κρατάει.
Οι «ασθενείς» μου με συναισθηματικά ερωτικά προβλήματα, χωρίζονται σε τρεις μεγάλες κατηγορίες: είναι εκείνοι που θέλουν να τους αγαπούν περισσότερο απ’ όσο τους αγαπούν, εκείνοι που θέλουν να πάψουν ν’ αγαπούν αυτόν που δεν τους αγαπάει πια γιατί τους είναι τρομερά επώδυνο κι εκείνοι που θα ήθελαν ν’ αγαπούν περισσότερο αυτόν που δεν αγαπούν τόσο πολύ, γιατί τότε θα ήταν όλα πιο εύκολα
Είναι λυπηρό, αλλά όλοι πληροφορούνται τα ίδια άσχημα νέα: όχι μόνο δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να μας αγαπήσουν, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα και για να πάψουμε ν’ αγαπάμε.
Πόσο εύκολα θα ήταν όλα αν μπορούσαμε ν’ ανεβάσουμε το αγαπησιόμετρο πατώντας ένα κουμπί, και ν’ αγαπάμε τον άλλο περισσότερο ή λιγότερο, ή να γυρνάμε μια κάνουλα ώσπου να καταφέρουμε να εξισώσουμε τη ροή της αγάπης μας με των άλλων.
Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να σ’ αγαπήσω παραπάνω απ’ όσο σ’ αγαπώ, και δεν μπορείς να μ’ αγαπήσεις ούτε τόσο δα παραπάνω ή λιγότερο απ’ όσο μ’ αγαπάς.
Ωραία: τώρα ξέρουμε τι Δεν Είναι. Τι Είναι όμως, αλήθεια, η αγάπη;
Πρέπει να δεχτούμε πως η αγάπη είναι μια συναισθηματική σχέση και το ίδιο είναι το μίσος, και πως η χαρά της συνάντησης όπως και ο πόνος του χωρισμού μας συνδέουν συναισθηματικά.
Τι εννούσε ο Εμίλ Ζολά; «Τελικά, δεν αγαπάμε πολύ παρά μόνο τις γυναίκες που δεν είχαμε»
