[dropcap size=big]Η[/dropcap] μητέρα υπέφερε συχνά από έντονους πονοκεφάλους, οι γιατροί γνωμάτευσαν χρόνιες ημικρανίες. Η μουσική είδος πολυτελείας στο σπίτι, ενοχλούσε ο παραμικρός θόρυβος. Η επαφή μου με αυτήν άργησε να έρθει. Βέβαια δεν ήταν η μόνη που ενοχλούσε. Ησυχία! Πρέπει να υπάρχει ησυχία, μην ενοχλείτε, μην μιλάτε, να είστε ευγενικές… Μαθαίνουν οι άνθρωποι στην υπακοή, υπάκουα και εγώ.
Λυπηρό για ένα παιδί που από το χαρτζιλίκι του αγοράζει κάτι χωρίς να το χαρεί και δεν είναι το παγωτό που έλιωσε από την αφόρητη ζέστη, χωρίς να προλάβει να το απολαύσει. Είχα στερηθεί πολλά παγωτά για να αγοράσω αυτό που ήθελα πραγματικά. Ένα στερεοφωνικό. Η συμφωνία ήταν η αγορά, όχι η λειτουργία.
[dropcap style=”normal or inverse or boxed”]Κ[/dropcap]αι σαν κεραυνός εν αιθρία ήρθε το «παράνομο εμπόρευμα» στα χέρια μου. Ήταν το πρώτο μου σι-ντι. Η χαρά μου απερίγραπτη. Ήρθε επιτέλους η στιγμή να πατήσω το πλέι. Το δάχτυλό μου ερχόταν όλο και πιο κοντά στο κουμπί και έγινε το θαύμα. Ένιωθα ότι έστησα το έβδομο πετραδάκι στο τζαμί, ότι έπιασα το μήλο που μου χάριζε και άλλη ζωή, ότι βρήκα την καλύτερη κρυψώνα! Άκουσα για πρώτη φορά αληθινή μουσική! Άκουσα την ωδή της χαράς, σε Ρε ελάσσονα.
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο θαύμα είχε και συνέχεια, καιρό μετά. Ας μην είμαστε υπερβολικοί, δεν γιατρεύτηκε η μητέρα μέσω της μουσική.
Ερχόμενη στο σπίτι μετά την βόλτα μου, οι γνώριμες πλέον νότες ηχούσαν ξανά στα αφτιά μου, με την διαφορά ότι όντως ακουγόντουσαν. Ακολούθησα τον ήχο, άνοιξα την πόρτα σιγά, δεν ήξερα ποιος κρυβόταν από πίσω, έμεινα έκπληκτη…
Ένα μοναδικό θέαμα εξελισσόταν μπροστά στα μάτια μου. Με ανοιχτά βιβλία της πρώτης δημοτικού και τετράδια, ακουμπισμένα στο γραφείο, φορώντας ροζ ρουχαλάκια και με πιασμένα τα μαλλάκια, διάβαζε η μικρή μου αδελφή. Το χεράκι της κρατούσε το μολύβι και διηύθυνε τα γράμματα, όπως ο μαέστρος την ορχήστρα. Τα μάτια της μεγάλα και με εμφανή την τρέλα που σου προκαλεί η μουσική, έγραφε ασταμάτητα. Σταματούσε ελάχιστα για να κουνήσει λίγο τα χέρια της, χαλαρώνοντάς τα. Η στιγμή αυτή έμεινε χαραγμένη στη μνήμη μου όπως και η πρώτη στιγμή που άκουσα κλασσική μουσική.
Αν σας αρέσει η ζάχαρη μην την ζητάτε μόνο για το στόμα σας αλλά και για τα αφτιά σας.
Κείμενο: Σοφία Ανδρεάδη (Lavart)
Σχέδιο: Γιάννης Γκέρτσιος (Lavart)
