Ο πρόδρομος του Νίτσε – Μαξ Στίρνερ: «Το θεϊκό είναι υπόθεση του Θεού· το ανθρώπινο, του ανθρώπου»

Στο περίπλοκο τοπίο της φιλοσοφικής σκέψης, ο ριζοσπαστικός ατομικισμός του Μαξ Στίρνερ στέκεται ως μια τολμηρή και προκλητική εξερεύνηση του εαυτού.

Καθώς εμβαθύνουμε στον ισχυρισμό του Στίρνερ ότι “Αν ο Θεός, αν η ανθρωπότητα, όπως υποστηρίζετε, έχουν μέσα τους αρκετό περιεχόμενο για να είναι όλα τα πράγματα στον εαυτό τους, τότε αισθάνομαι ότι θα μου λείψει αυτό το πράγμα ακόμη λιγότερο και ότι δεν θα έχω παράπονα για το “κενό” μου”, βρισκόμαστε σε ένα φιλοσοφικό ταξίδι που έρχεται αντιμέτωπο με τα όρια της ατομικότητας.

Ο Στίρνερ μας προκαλεί να απορρίψουμε τις έννοιες που επιβάλλονται από εξωτερικές δυνάμεις, προτρέποντάς μας να αγκαλιάσουμε το κενό όχι ως κενό αλλά ως καμβά για δημιουργική αυτοεπιβεβαίωση.

Η ουσία της φιλοσοφίας του Στίρνερ έγκειται στην απόρριψη των δανεικών παραδοχών, ανοίγοντας το δρόμο για έναν ριζικό επαναπροσδιορισμό της δικής μας υπόθεσης. Με τα λόγια του: “Δεν είμαι τίποτα, με την έννοια του κενού, αλλά είμαι το δημιουργικό μηδέν, το μηδέν από το οποίο εγώ ο ίδιος ως δημιουργός δημιουργώ τα πάντα”.

Από πού επηρεάστηκε ο Βίκτωρ Ουγκώ για να πει πως: «Όταν η δικτατορία είναι γεγονός, η επανάσταση γίνεται δικαίωμα»;

Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΚΑΙ Η ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΟΥ – Εκδόσεις: ΘΥΡΑΘΕΝ

Ο Θεός και η ανθρωπότητα δεν τοποθέτησαν την υπόθεσή τους σε τίποτε, σε τίποτε άλλο εκτός από τον εαυτό τους. Γι’ αυτό κι εγώ θα τοποθετήσω την υπόθεσή μου σε μένα, που είμαι εξίσου με τον Θεό το τίποτε όλων των άλλων, που είμαι το παν μου, που είμαι ο μοναδικός.

Αν ο Θεός, αν η ανθρωπότητα, όπως βεβαιώνετε, έχουν μέσα τους αρκετό περιεχόμενο για να είναι το παν του παντός για τον εαυτό τους, τότε αισθάνομαι ότι αυτό το πράγμα θα μου λείπει ακόμη λιγότερο, και ότι δεν θα έχω παράπονα για την «κενότητα» μου. Δεν είμαι τίποτε, με την έννοια της κενότητας, είμαι όμως το δημιουργικό μηδέν, το μηδέν από το οποίο εγώ ο ίδιος ως δημιουργός δημιουργώ τα πάντα.

Μακριά λοιπόν κάθε υπόθεση που δεν είναι πέρα για πέρα δική μου! Νομίζετε πως τουλάχιστον η «καλή υπόθεση» θα έπρεπε να είναι δική μου υπόθεση; Τι είναι καλό, τι κακό; Εγώ είμαι ο ίδιος η υπόθεσή μου, και δεν είμαι ούτε καλός ούτε κακός. Και τα δύο δεν έχουν για μένα κανένα νόημα.

Το θεϊκό είναι υπόθεση του Θεού· το ανθρώπινο, «του ανθρώπου». Η δική μου υπόθεση δεν είναι το θεϊκό ούτε το ανθρώπινο, δεν είναι το αληθινό, το καλό, το δίκαιο, το ελεύθερο κ.ο.κ. είναι μόνο το δικό μου, και δεν είναι γενική – αλλά μοναδική, όπως είμαι κι εγώ μοναδικός.

Για μένα, τίποτε δεν βρίσκεται πάνω από μένα!