Στην παράσταση «Αχ! Ξανα – διαβάζοντας την Κερένια Κούκλα του Χρηστομάνου»
[dropcap size=big]Έ[/dropcap]να έργο τέχνης στο σκοτεινό καμβά του BlackBox.Ο βραβευμένος με το «Κουν» Γιάννης Σκουρλέτης για το «Café Graveyard Band» τοποθετεί τους Λένα Δροσάκη, Δημήτρη Μοθωναίο, Κατερίνα Μισιχρόνη και Μαίρη Σινατσάκη σε ένα σκηνικό, τόσο λιτό όσο και εμβληματικό. Μια διάφανη κουρτίνα χωρίζει τη ζοφερή ζωή από τη «ζοφερή ζωή» του θανάτου. Το χώμα σα μήτρα τους, να κυριαρχεί στο χώρο και μερικά πεταμένα τριαντάφυλλα να θυμίζουν την αγνότητα της Λιόλιας. Την αθωότητα της τραγικής ηρωϊδας. (και την έπαιξε τόσο θαυμάσια η Δροσάκη που δεν μπορώ να μην αναφέρω πως τη στιγμή που αποχώρησα από το χώρο, και καθώς την είδα να βγαίνει με τη σειρά της, από αμηχανία γύρισα απότομα το κεφάλι μου και άλλαξα κατεύθυνση).
Ο λόγος του Κωσταντίνου Χρηστομάνου, σαν από νεορεαλιστικό ποίημα της Πολυδούρη, ξεδιπλωμένος άρτια από τη Γλυκερία Μπασδέκη, μας δίνει μια «Κερένια κούκλα», με όλο της το ποιητικό ύφος ακέραιο. Ένα παιδί λοιπόν που δε γεννήθηκε ποτέ, ένα μωρό που γεννήθηκε άρρωστο και πέθανε, και ένα, που θα γεννηθεί και θα ‘ναι όμορφο όπως η Λιόλια.
Σαν ευρήματα από ανασκαφή, προσεγμένες, με φροντίδα και σεβασμό, οι λέξεις του Χρηστομάνου αφέθηκαν, κλήθηκαν σε αποστολή και τελικά πέτυχαν το στόχο τους εκατό χρόνια μετά. Ξανά. Έσφιξαν τις καρδιές μας και το ερωτικό τρίγωνο Νίκος, Βιργινία, Λιόλια, επικοινωνούσε. Με τη ζωή και το θάνατο του. Με εμάς που παρευρεθήκαμε.
Αυτό το ημίφως, η ζωή τους. Και το χρειάζεται τόσο πολύ το σύγχρονο ελληνικό θέατρο που μοιάζει με ένα πολύ ειλικρινές φώς κάπου… πάνω δεξιά. Φως αγνό. Σαν της «χρυσόφρυδης» Λιόλιας.
Παρακολουθήσαμε την παράσταση την Πέμπτη 30 Απριλίου στο BlackBox στη Θεσσαλονίκη.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ.
