Οι προβληματισμοί της Κικής Δημουλά για τη φύση των σχέσεων και την αυτοεκτίμηση αποτελούν μια ισχυρή υπενθύμιση της σημασίας του αυτοσεβασμού και της αξιοπρέπειας στις σχέσεις μας με τους άλλους.
Στο ποιήμα της, η Δημουλά μιλάει εύγλωττα για την ανάγκη να αφήσουμε πίσω μας σχέσεις και ανθρώπους που δεν εκτιμούν την αξία μας, που μας θεωρούν δεδομένους, που δεν αγωνίζονται.
Θα μπορούσε να μας πει πως: Να φεύγεις από σχέσεις που σε έκαναν να νιώθεις λίγος, λίγη. Να φεύγεις κάθε τόσο…
Η ποίηση ασχολείται πάντα με τον άνθρωπο και πως γίνεται να μπορέσει να αποφύγει τις αναλύσεις των ανθρώπινων σχέσεων.
Να φεύγεις λοιπόν. Γιατί «Έχω και εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς… Μα δεν σκοτώνω άστρα…»”.
Κική Δημουλά
Να φεύγεις κάθε τόσο
αφήνοντας μια λέξη κάτω απ’ το χαλάκι της εξώπορτας.
Απ’ ό,τι άργησε να ‘ρθει
κι από ό,τι δεν ήρθε
χειρότερα μας φέρθηκε αυτό που περιμέναμε
τι είναι μη γνωρίζοντας..
Εμείς οι άνθρωποι
είμαστε επί της γης τα μόνα πλάσματα που κλαίμε.
«Ο Ιησούς είχε δίκιο»: Ο Μπακούνιν και ο Ιησούς στέκουν «παρέα» απέναντι στην κοινωνική παρακμή
