Ο Κώστας Καρυωτάκης γεννήθηκε το 1896 στην Τρίπολη και η ζωή του σημαδεύτηκε από βαθιές συναισθηματικές αναταραχές και ένα ευαίσθητο καλλιτεχνικό πνεύμα.
Η ποίησή του Κώστα Καρυωτάκη, αντανάκλαση των εσωτερικών του αγώνων, συχνά εξερευνούσε θέματα αγάπης και μελαγχολίας. Ο Καρυωτάκης υπήρξε μια βασική μορφή της ελληνικής λογοτεχνίας, αμφισβητώντας τα παραδοσιακά πρότυπα με το ειλικρινές και μελαγχολικό του ύφος.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, πάλεψε με εσωτερικούς δαίμονες και αντιμετώπισε προσωπικές δυσκολίες. Με τραγικό τρόπο, το 1928, έβαλε τέλος στη ζωή του, αφήνοντας πίσω του μια συλλογή από οδυνηρά και εσωστρεφή ποιήματα. Τα έργα του Καρυωτάκη συνεχίζουν να εξυμνούνται για την ωμή συγκίνησή τους και τη διαρκή επίδρασή τους στην ελληνική λογοτεχνία.
Η είδηση του θανάτου του σόκαρε την ελληνική κοινωνία. Η ταχεία διάδοση του θανάτου του Έλληνα ποιητή Καρυωτάκη αποκάλυψε τις σκληρές συνθήκες του θανάτου του: αυτοκτονία. Προφανώς, είχε κάνει κάποιες προκαταρκτικές προετοιμασίες μετά τη σύνταξη της τελευταίας του επιστολής, αλλά δυσκολεύτηκε να εκτελέσει την πρόθεσή του.
Η επιστολή αυτή ανακαλύφθηκε στο σακάκι που φορούσε και το περιεχόμενό της είχε ως εξής:
«Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περσότερες να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι’ αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική. Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξή τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ’ αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές!!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ήμουν άρρωστος. Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.
[Υ.Γ.] Και για ν’ αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν διά θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου».
Κώστας Καρυωτάκης: 10 ερωτικά ποιήματα για την οδύνη του έρωτα
