Το τελευταίο βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη «Οι Νύχτες που έγιναν μεσημέρια» διεισδύει στη ζωή της Μαρινέλλας. Η βιογραφία θα κυκλοφορήσει στα ράφια των καταστημάτων στις 18 Οκτωβρίου, παρουσιάζοντας μια μοναδική οπτική γωνία για τη ζωή μιας από τις μεγαλύτερες εν ζωή ερμηνεύτριες.
Η Μαρινέλλα, μια ερμηνεύτρια με θρυλική ιδιότητα, λειτουργεί ως το κεντρικό πρόσωπο γύρω από το οποίο εκτυλίσσεται η αφήγηση. Σε αντίθεση με τις συμβατικές βιογραφίες, το έργο «Οι Νύχτες που έγιναν μεσημέρια» διακρίνεται από το γεγονός ότι η Μαρινέλλα συμμετέχει ενεργά με τον Γιάννη Ξανθούλη, διαμορφώνοντας την αφήγηση της δικής της ζωής μέσα από μήνες προσωπικών συνομιλιών κατά τη διάρκεια γεύματος.
Μέσα στις σελίδες του «Οι Νύχτες που έγιναν μεσημέρια», αποκαλύπτεται ολόκληρη η καριέρα της Μαρινέλλας, από την ανατροφή της στη Θεσσαλονίκη κατά τη δεκαετία του ’40 μέχρι τη διαδρομή της σε διάφορες φάσεις της νυχτερινής ζωής. Αφηγούνται οι συναντήσεις της με αξιόλογες προσωπικότητες όπως ο αξιόλογος Καζαντζίδης, ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον καθορισμό της ως τραγουδίστριας.
Η Μαρινέλλα συζητά με ειλικρίνεια για τη ζωή της, προσφέροντας πληροφορίες για τις προκλήσεις που αντιμετώπισε στη φωτισμένη πορεία της προς την επιτυχία, ενώ παράλληλα συνυφαίνει τις εμπειρίες της στο ευρύτερο πλαίσιο της ιστορίας της Ελλάδας. Ακόμα και τώρα, στην ένατη δεκαετία της ζωής της (γεννημένη το 1938), αναστοχάζεται τον χρόνο με όλες τις πολυπλοκότητες και τις αντιφάσεις του. Καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της διαδρομής, ο Γιάννης Ξανθούλης λειτουργεί ως συγγραφέας που παίζει το ρόλο του “δικηγόρου του διαβόλου”, αλλά αντιμετωπίζει τη Μαρινέλλα ως προσωπικότητα που υπερβαίνει την ιδιότητά της ως τραγουδίστριας, αποφεύγοντας να εστιάσει αποκλειστικά στη θέση της στην ιστορία της ελληνικής μουσικής μέσα στα κοινωνικά πρότυπα.
Διαβάζουμε σε ένα απόσπασμα του βιβλίου «Οι Νύχτες που έγιναν μεσημέρια»:
ΒΡΑΔΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΤΟΥ 1980, στο κέντρο «Νεράιδα» στο Καλαμάκι. Βρίσκομαι εκεί για να της πάρω συνέντευξη για την Ελευθεροτυπία. Εντολή της διεύθυνσης. Ψαρωμένος στα τραγουδιστικά αυτού του τύπου —προφανώς κάτι με τρόμαζε εξαιτίας της κοσμικής της δημοφιλίας—, προετοιμασμένος ωστόσο να αντιμετωπίσω το θηρίο. Παίρνω μάλιστα για παραθάρρια μαζί μου κι έναν φίλο, περπατημένο στη νυχτερινή Αθήνα. Είχα τρακ, λες και πήγαινα για οντισιόν στα Ελευσίνια Μυστήρια.
Να πω ότι ήμουν θαυμαστής των τραγουδιών της; Θα πω ψέματα. Σχεδόν τα αγνοούσα — κι ό,τι ήξερα ήταν κομματιαστά, από τα ραδιόφωνα των ταξί, παρόλο που το όνομά της έπαιζε σε πολλά και διαφορετικά ταμπλό. Ο Μίνως Βολανάκης, για παράδειγμα, κορυφαίος σκηνοθέτης, ήθελε να ανεβάσει μαζί της την Κάρμεν του Μπιζέ, ο Κάρολος Κουν ενδιαφερόταν να της αναθέσει ρόλο κορυφαίας σε τραγωδία, όπως άκουγα. Άλλωστε ήδη το προσωνύμιό της ήταν συνυφασμένο κατά κάποιον τρόπο με τον Ευριπίδη. Δηλαδή Μαρινέλλα ίσον «Εκάβη του τραγουδιού».
Σημασία είχε πως βρισκόμουν ανήσυχος στην παραλιακή «Νεράιδα», κατάμεστη από ένα καλοντυμένο κοινό, αφού αποτελούσε σημείο αναφοράς στη διασκέδαση των Αθηναίων και όχι μόνο. Ψίθυροι, γέλια, ευχάριστη αναμονή, οι μουσικοί είχαν πάρει θέση, ενώ από τη θάλασσα με ανακούφιζε ένα αλμυρό αεράκι.
Καθίσαμε κάπου διακριτικά κι ύστερα… μα δεν υπάρχει ύστερα, γιατί σταμάτησε ο χρόνος. Αναβόσβησαν τα φώτα για να μας προετοιμάσουν πως θα μας επιτεθεί —έτσι το ένιωθα—, η ορχήστρα ζωντάνεψε επικίνδυνα, κάνοντας εισαγωγή σε ρυθμό ντίσκο στο τραγούδι της Βέμπο «Σβήσε το φως»… κι ύστερα όρμησε στη σκηνή, διατάζοντας μέσα σε μια απόλυτα ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα: «Σβήσε το φως κι έλα γείρε κοντά μου…».
Τολμώ να πω ότι το πήρα προσωπικά. Γνώριζα πως εκείνο τον καιρό μόλις είχε κυκλοφορήσει ο δίσκος της με τραγούδια της θρυλικής Σοφίας, αλλά εδώ συνέβαιναν άλλα πράγματα. Το σοκ που υπέστην ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ηλεκτρική εκκένωση. Δεν μπόρεσα να μετρήσω τα λεπτά που ιερουργούσε σε ένα χιλιοακουσμένο τραγουδάκι. Θυμάμαι πως, όταν κατάλαβα ότι έπρεπε να χειροκροτήσω, έψαχνα να βρω τις παλάμες μου…
Η Ελλάδα θα συμμετέχει σε τέσσερις κορυφαίες διεθνείς εκθέσεις βιβλίου
