Η μουσική για τις γυναίκες!

[dropcap size=big]Σ[/dropcap]άββατο βράδυ, στο πρώην στρατόπεδο «Παύλος Μελάς», συναντήθηκαν ξεχωριστοί ερασιτέχνες (όπου εραστές της τέχνης) της μουσικής, φίλοι, παιδιά, ηλικιωμένοι, κυρίες και κύριοι από μπαλκόνια και το «Καταφύγιο», για ένα λόγο, ή μάλλον για την εξάλλειψη αυτού του λόγου.
Βία λοιπόν. Και πιο συγκεκριμένα για τη βία κατά των γυναικών. Αυτή τη βία που, μεταξύ άλλων, και το «Καταφύγιο γυναίκας» (Κέντρο Στήριξης Κακοποιημένων Γυναικών) προσπαθεί να καταπολεμήσει, προσφέροντας βοήθεια, στήριξη και δύναμη στις γυναίκες. Ρεαλιστικά μιλώντας όμως, η βία δεν εμφανίζεται μόνο στις γυναίκες. Έχει χιλιάδες πρόσωπα και την έχουμε βιώσει όλοι μας (δεν είμαι απόλυτη). Λίγο έτσι, λίγο αλλιώς, πολλές φορές και από τον ίδιο μας τον εαυτό. Ένα μήνυμα προς όλους δώθηκε λοιπόν και μια ελπίδα μέσα από την τέχνη, όχι πως κάτι μπορεί να αλλάξει αλλά ότι κάτι θα αλλάξει αρχίζοντας από εμάς τους ίδιους.

(Στο τέλος του άρθρου βρίσκονται οι φωτογραφίες από τη συναυλία)

Μετά το καλωσόρισμα του Γιάννη Σερβετά, η σκηνή υποδέχτηκε τον Παύλο Παυλίδη με τους B-Movies όπου και ακούστηκαν τα πρώτα «ουρλιαχτά» από τις θαυμάστριες του ξεχωριστού μουσικού, καθώς η φωνή του και οι στίχοι του, μας μετέφεραν τη γνώριμη αίσθηση του καραβιού που όλο φτάνει. Τη σκυτάλη πήρε η Μελίνα Κανά και με τη σειρά της μας έφερε στο νου τις δικές της μελωδίες, που όπως πάντα θύμιζαν, όπως πάντα, κάτι από Σμύρνη και παλιά Ελλάδα. Αυτό το ιδιαίτερο «άρωμα» της Μελίνας που δεν ξεχνας ποτέ. Και μετά το χάος. Πρώτα ακούστηκε το κοινό τα κραυγάζει και μετά εμφανίστηκε ο Θανάσης με τη Ματούλα αγκαζέ. Κι όταν σταμάτησε το «ρε Θανάση %$^&%$^$^%^(ακαταλαβίστικα) θα παίζεις ως τις τέσσερις η ώρα», ξεκίνησαν τα όργανα. Από τη μία η Ζαμάνη, από την άλλη ο Παπακωσταντίνου και από την άλλη τα… πολλά λόγια που είναι φτώχεια. Σειρά είχαν οι απ’ αλλού και από παντού φερμένοι Χαϊνηδες. Με αναφορές σε Νίτσε, Ηράκλειτο και Βούδα έκαναν το χρέος τους ως γνήσιοι άνθρωποι, και όπως είπαν οι ίδιοι, ως τυχεροί καλλιτέχνες έδωσαν το δικό τους στίγμα και ηχόχρωμα στη βραδιά. Μια βραδιά, όπου τελικά η αίσθηση που μας άφησε ήταν πως η επιλογή των παραπάνω καλλιτεχνών δεν έγινε καθόλου τυχαία.

Ως κατακλείδα της βραδιάς, συν όλων των άλλων, κρατώ τα λόγια του Δημήτρη Αποστολάκη «Η καθαρότητα και η ειλικρίνεια είναι τάσεις και όχι καταστάσεις. Είναι δρόμος που όλο πλησιάζουμε και πρέπει να πλησιάζουμε».