Υπάρχει κάτι αδιαμφισβήτητα αρχέγονο στην ποίηση του Γιάννη Ρίτσου που μιλάει απευθείας στην ουσία της ζωής στον παλμό της ύπαρξης και στον παλμό της αγάπης.
Ο Γιάννης Ρίτσος μας τραβά σ’ έναν κόσμο όπου τα όρια μεταξύ εαυτού και σύμπαντος θολώνουν που κάθε χορταράκι και κάθε βουτιά ενός πουλιού είναι μια ιερή πράξη σύνδεσης.
Απαιτείται να συμμετάσχετε στη συμφωνία, απλώνοντας τα χέρια σας στον ήλιο, νιώθοντας τις φλέβες του γρασιδιού κάτω από τα πόδια σας και αγκαλιάζοντας μια αγάπη τόσο απέραντη που υπερβαίνει την ανθρώπινη μορφή.
Το έργο του Ρίτσου αποτυπώνει τον αιώνιο χορό ανάμεσα στο σώμα και το σύμπαν, μια γιορτή της ύπαρξης σε όλο της το ωμό, αφιλτράριστο μεγαλείο. Συνυφαίνει το γήινο και το θείο, υπενθυμίζοντάς μας ότι δεν είμαστε απλώς κάτοικοι αυτού του κόσμου: είμαστε ο κόσμος, όσο και τα δέντρα, η πέτρα, ο ουρανός.
Γιάννης Ρίτσος – «Εαρινή Συμφωνία»
Απλώνουμε τα χέρια
στον ήλιο
και τραγουδάμε.
Το φως κελαηδάει
στις φλέβες του χόρτου
και της πέτρας.
Οι κραυγές της ζωής
τεντώσαν τόξα δύναμης
τα κλαδιά.
Η φλούδα των δέντρων
χλωρή και στιλπνή
λαμποκοπά
– ριγωτό στεφάνι τεντωμένο
σ’ άγουρα στήθη χωρικής.
Γιάννης Ρίτσος: «Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει ἡ ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω…»
Πώς αγαπούμε
τα ερωτικά κορμιά μας.
Μη μας καλείτε να φύγουμε.
Κλεισμένοι στο κορμί μας
είμαστε παντού.
Κάθε πουλί
που βουτάει στο γαλάζιο
κάθε χορταράκι
που φυτρώνει στην άκρη του δρόμου
μας φέρνει το μήνυμα του Θεού.
Οι άνθρωποι
περνούν πλάι μας
ωραίοι αγαπημένοι
ντυμένοι
τ’ όνειρό μας τη νιότη μας
και την αγάπη μας.
Αγαπούμε
τον ουρανό και τη γη
τους ανθρώπους και τα ζώα
τα ερπετά και τα έντομα.
Είμαστε κι εμείς
όλα μαζί
κι ο ουρανός και η γη.
Το κορμί μας περήφανο
απ’ της χαράς την ομορφιά.
Το χέρι μας παντοδύναμο
απ’ την ορμή της αγάπης.
Μέσα στη φούχτα της αγάπης
χωράει το σύμπαν.
