«Με τη ψυχή στα δόντια περίμενε… γράφει ο Ρίτσος, μεταφέροντας την αγωνία, την επιθυμία του γυρισμού. Άραγε είμαστε νεκροί ή ζωντανοί; Ένας προβληματισμός εισήλθε εμβόλιμα στην σκέψη μας.
Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της ποίησης του Ρίτσου είναι η επιδέξια χρήση του συμβολισμού και των ζωντανών εικόνων. Οι στίχοι του κατοικούνται από ισχυρές και συχνά σουρεαλιστικές εικόνες, που λειτουργούν ως μεταφορές που μεταφέρουν σύνθετα συναισθήματα, κοινωνική κριτική ή πολιτικές ιδεολογίες. Αυτή η διαστρωμάτωση του νοήματος απογειώνει την ποίησή του, προσκαλώντας τους αναγνώστες να εμβαθύνουν στις πολύπλευρες διαστάσεις των συνθέσεών του.
Πέρα από τις θεματικές του ανησυχίες, ο Ρίτσος ήταν γνωστός για την προθυμία του να πειραματιστεί με τη φόρμα και τη δομή. Αγκαλιάζοντας τον ελεύθερο στίχο, άφηνε την ποίησή του να ρέει φυσικά, αναδεικνύοντας μια δυναμική και σύγχρονη ευαισθησία. Αυτή η ευελιξία στη φόρμα, σε συνδυασμό με την εξερεύνηση διαφορετικών ποιητικών δρόμων, συμβάλλει στη διαρκή γοητεία και τη σημασία του έργου του.
Γιάννης Ρίτσος: «Μαρτυρίες»
Δυὸ χρόνια ἐκείνη τὸν περίμενε, μὲ τὴν ψυχή στὰ δόντια, ὅπως λένε,
κ’ ἐκεῖνος ἦρθε κάποια μέρα, ἀρχὲς τῆς ἄνοιξης, σὰ νὰ μὴν εἶχε συμβεῖ τίποτα.
Αὐτό ἀκριβῶς τὴ σκότωσε. Δέν κατάλαβε ἐκεῖνος
πὼς ἦταν πεθαμένη ἀντίκρυ του, μὲ φόντο
ἕνα περίλαμπρο, τετράγωνο, ἀνοιχτό παράθυρο.
Τὴν κοίταζε μ’ ἐρωτικὴν αὐτοπεποίθηση,
μ’ αὐτὴ τὴν εὔκολη, σχεδόν ἐπαγγελματική, ἀσκημένη ἐπιθυμία. Τὸ βλέμμα του
ζεστά ψυχρό τρυπάνιζε κάποια παλιά ναρκωμένη πληγή μές στὰ ὀστά της.
Κ’ ἤτανε μιὰ σκηνή παράξενη κι ὡραία, σὰν κάποιος
νἄχε πεθάνει ἀμίλητος στὴν πολυθρόνα τοῦ ὀδοντιατρείου
κι ὁ γιατρὸς νὰ συνέχιζε ἥσυχα νὰ τοῦ σφραγίζει ἕνα δόντι
ἐνῶ ὁ ἥλιος τοῦ Ἰουνίου λαμποκοποῦσε στὸ καφετί πετσί τῆς πολυθρόνας.
Ρένος Αποστολίδης: «υπάρχουν παντού οι άξιοι…οι άνθρωποι – και να τους βρήτε, να τους βρούμε»
