Γεώργιος Βιζυηνός, μια τραγική λογοτεχνική φιγούρα.
Ο μεγάλος συγγραφέας που… έχασε τα λογικά του από τον έρωτα μιας 14χρονης .
Στις 8 Μαρτίου 1849, στο χωριό Βιζύη της Ανατολικής Θράκης, έρχεται στη ζωή ο Γιώργος Σύρμας, γιος ενός εξαιρετικά φτωχού πραματευτή. Από παιδί ακόμα βιώνει τη δυστυχία που προκαλεί ο θάνατος στην οικογένειά του. Στα πέντε του χρόνια χάνει τον πατέρα του από τύφο, αργότερα, ο αδελφός του Χρηστάκης δολοφονείται, η αδελφή του Άννα, μωρό ακόμα, πεθαίνει από ασφυξία, όταν την πλακώνει η μάνα τους στον ύπνο, και η άλλη αδελφή του, η μικρή Αννιώ, φεύγει επίσης νωρίς από τη ζωή.
Είναι μόλις δέκα ετών, όταν τον στέλνουν στην Πόλη ως μαθητευόμενο ράφτη, αλλά πολύ σύντομα ο Κύπριος έμπορος Γιάγκος Γεωργιάδης τον παίρνει υπό την προστασία του. Ο Γεώργιος ζει για ένα διάστημα στην Κύπρο, όπου ο αρχιεπίσκοπος Σωφρόνιος Β΄ τον προορίζει για ιερωμένο, και συνεχίζει την πορεία του ως σπουδαστής στη Σχολή της Χάλκης. Ούτε το ράσο όμως είναι ο προορισμός του κι έτσι μετά από λίγο φεύγει για την Αθήνα, όπου εγγράφεται στη Φιλοσοφική Σχολή. Αργότερα μεταβαίνει στη Γερμανία και σπουδάζει φιλοσοφία και φιλολογία.
Το πνεύμα του βρίσκει καταφύγιο στη συγγραφή και το ταλέντο του πολύ γρήγορα αναγνωρίζεται από τους λογοτεχνικούς κύκλους. Η παρθενική του εμφάνιση γίνεται το 1874 με το ποίημα Κόδρος, το οποίο βραβεύεται σε έναν ποιητικό διαγωνισμό, ενώ την ίδια επιτυχία γνωρίζει τέσσερα χρόνια αργότερα και η ποιητική του συλλογή Άρες Μάρες Κουκουνάρες. Όταν πλέον εγκαθίσταται μόνιμα στην Αθήνα, δημοσιεύει διηγήματά του στα περιοδικά Εστία και Διάπλασις των Παίδων.
Ο τρόπος γραφής του είναι γεμάτος μελαγχολία και τρυφερότητα. Αναπολεί με νοσταλγία το χωριό του, ηθογραφεί τις λαϊκές παραδόσεις του τόπου του, αντλεί τα θέματά του από τις δικές του πονεμένες ιστορίες ζωής. Τα έργα του Ποίος ήτο ο φονεύς του αδελφού μου (1883) και Το αμάρτημα της μητρός μου (1883) έχουν καθαρά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Άλλα γνωστά του διηγήματα είναι Το μόνον της ζωής του ταξείδιον (1884), Ο Μοσκώβ Σελήμ (1895), κ.ά. Παράλληλα ασχολείται με την αρθρογραφία και τις μελέτες.
Το 1890, ξεκινά να εργάζεται στο Ωδείο Αθηνών και εκεί γνωρίζει τη δεκατετράχρονη Μπετίνα Φραβασίλη, η οποία είναι μαθήτριά του. Την ερωτεύεται παράφορα, επιχειρεί να την απαγάγει και απελπισμένος φτάνει στο σημείο να κάνει δύο απόπειρες αυτοκτονίας – «… μετεβλήθη ἐντός μου καὶ ὁ ρυθμὸς τοῦ κόσμου…» γράφει για κείνη στο ποίημα Το φάσμα μου.
Το 1892, κλείνεται στο Δρομοκαΐτειο, όπου παραμένει για τέσσερα χρόνια, χωρίς να ξεχάσει το πάθος του για το κορίτσι, έχοντας ωστόσο μια εξαιρετικά ήσυχη και πειθήνια συμπεριφορά. Στις 15 Απριλίου 1896 φεύγει από τη ζωή, ενώ κατά τραγική σύμπτωση πεθαίνει λίγο αργότερα και η μικρή Μπετίνα!
