Η Βαρβάρα Νταλιάνη, η οποία σκηνοθετεί την παράσταση «Λεμόνια, λεμόνια, λεμόνια, λεμόνια, λεμόνια», που παρουσιάζεται στο Studio Μαυρομιχάλη γράφει στη Lavart με αφορμή την παράσταση.
Η επαφή μου με το έργο «Λεμόνια, λεμόνια, λεμόνια, λεμόνια, λεμόνια» του Στάινερ ξεκίνησε ως μια πρόταση που μου έγινε από τη Λίνα. Θα θεωρήσω ως αυτονόητο ότι μου άρεσε πολύ το κείμενο, τόσο σε πρώτη ανάγνωση όσο και στη μετέπειτα ανάλυσή του. Είναι δύσκολο να μην εμπλακείς με αυτό το κείμενο. Έχει κάτι πολύ αναγνωρίσιμο, αλλά ταυτόχρονα αναζωογονητικό.
Ο Στάινερ γράφει για μια ερωτική σχέση-του Όλιβερ και της Μπερναντέτ- η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα αξεπέραστο εμπόδιο, με έναν νόμο που περιορίζει το όριο χρήσης λέξεων σε 140 την ημέρα. Αυτό αμέσως δημιουργεί μια καθαρή συνθήκη λειτουργίας και ταυτοχρόνως είναι εντελώς παράδοξο.
Αυτός ο νόμος έρχεται σε μια αρκετά τεταμένη στιγμή αυτού του ζευγαριού, καθώς ήδη υπάρχει συσσώρευση από τη δυσκολία που έχουν στο να επικοινωνήσουν, οπότε το διακύβευμα μεγαλώνει.
Παρότι τα πράγματα φαίνονται τόσο ξεκάθαρα εξ αρχής, υπάρχει αρκετή λεπτότητα και ευαισθησία από πλευράς του συγγραφέα ως προς τη διαχείριση. Σε αυτό συνηγορεί και το μοντάζ του έργου το οποίο δεν είναι χρονικά γραμμικό, αλλά υπάρχουν εναλλαγές μεταξύ παρόντος, μέλλοντος, παρελθόντος.
Το έργο ανοίγει θέματα ως προς την ανθρώπινη επικοινωνία, την κατανόηση, την αποδοχή, αλλά και ως προς ανθρώπινη φύση και το ποιες διεξόδους μπορούμε να βρούμε, εάν θέλουμε να τις βρούμε.
Σαφώς, το γεγονός ότι ζούμε σε έναν κόσμο που έχει περάσει από περιορισμούς που προέκυψαν λόγω της πανδημίας βοήθησε αρκετά και στη σύνδεση με το έργο.
Περιορισμούς και στην επικοινωνία, όχι ως όριο λέξεων, αλλά ως επαφή με τον άλλον. Νομίζω για όλους/ες μας ήταν παράδοξο ξαφνικά να μην μπορούμε να δούμε τους ανθρώπους μας «κανονικά». Αλλάξαμε μετά από αυτό. Αυτό πιστεύω. Υπάρχει ένα προηγούμενο που σίγουρα έχει περάσει στη συλλογική συνείδηση και βοηθά στην επικοινωνία των θεμάτων του έργου.
Όσο για τι ανακαλύψαμε στην πορεία προς το ανέβασμα, η πρόβα πάντα έχει μία κατεύθυνση κατά τη γνώμη μου: να λειάνεις όσο πιο πολύ μπορείς τα πράγματα ώστε να φτάσεις σε κάτι ουσιαστικό, που ίσως να το είχες διαισθανθεί, αλλά δεν ήταν ακόμα σαφές που βρίσκεται και δεν ήταν συγκεκριμένο.
Θα έλεγα ότι ανακαλύψαμε περισσότερα για τον Όλιβερ και την Μπερναντέρ, ανακαλύψαμε περισσότερα για τον κόσμο που ζούνε και τον κόσμο που έχει ο καθένας μέσα του, πιστεύοντας και ελπίζοντας ότι αυτά που μας φάνηκαν ενδιαφέροντα και σημαντικά θα επικοινωνηθούν.
Κείμενο: Βαρβάρα Νταλιάνη
«Λεμόνια Λεμόνια Λεμόνια Λεμόνια Λεμόνια»του Σαμ Στάινερ στο Studio Μαυρομιχάλη
