To ανέκδοτο ποίημα του Κώστα Βάρναλη γράφτηκε το καλοκαίρι του 1974 στο νησί της Αίγινας, το ποιητικό αυτό έργο προέκυψε λίγους μήνες πριν από το θάνατο του ποιητή το Δεκέμβριο του ίδιου έτους.
Εξέχουσα μορφή στους λογοτεχνικούς κύκλους της εποχής του, ο Βάρναλης συνδέθηκε με τη Γενιά του ’30, μια ομάδα ποιητών που προσπάθησε να επαναπροσδιορίσει την ελληνική ποίηση. Η ποιητική του γλώσσα είναι πλούσια και μελωδική, αναδεικνύοντας μια βαθιά εκτίμηση για τη μουσικότητα των λέξεων. Η ενασχόληση του ποιητή με κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα είναι εμφανής, παρέχοντας ένα αποχρωματισμένο σχόλιο για την πολυπλοκότητα της ελληνικής ταυτότητας.
Στα αξιοσημείωτα έργα του συγκαταλέγονται το “Στο Περιγιάλι στην Κρυφή Παραλία”, μια συλλογή που αποτυπώνει την ουσία των ελληνικών τοπίων, και το “Το Ξηρό Χωράφι”, ένας προβληματισμός για τη σκληρότητα της ζωής και την ανθεκτικότητα του ανθρώπινου πνεύματος.
Το τελευταίο ανέκδοτο ποίημά του
Τα Μουνάκια
Μουνάκια φλογισμένα σαν τα ρόδα
Σαν του νεοφούρνιστου ψωμιού τη θραψερή ζεστοβολιά
Μες τα τρεμόπαχα μεριά σας
που ονειρεύεστε νυχτιές οργιακές
Παρθενικά μουνάκια!
αργοσαλεύουν τα χειλάκια
τα χνουδωτά!
Σαν γαρούφαλλων ανεμόσειστα φυλλάκια
Σαν στοματάκια διψασμένα
από ποια δίψα;
Και κάπου-κάπου αργοκυλά
στων διακαμένων σας χειλιών την άκρη
της βαρβατίλας καβλομύριστο ένα δάκρυ!
