Ο Έζρα Πάουντ, ο άνθρωπος που ήθελε να γράψει παράδεισο και χάραξε με τον νου του την ιστορία της μοντερνιστικής ποίησης.
Ο Έζρα Πάουντ είναι ο ποιητής που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση και υποστήριξη της μοντερνιστικής αισθητικής στην ποίηση. Στις αρχές της δεκαετίας του 1900, διευκόλυνε μια σημαντική ανταλλαγή καλλιτεχνικού έργου και ιδεών μεταξύ Βρετανών και Αμερικανών συγγραφέων. Ο Πάουντ έγινε γνωστός για τη γενναιοδωρία του στην προώθηση των έργων σημαντικών συγχρόνων του, συμπεριλαμβανομένων των W. B. Yeats, Robert Frost, William Carlos Williams, Marianne Moore, H. D., James Joyce, Ernest Hemingway και κυρίως του T. S. Eliot.
Η αξιοσημείωτη συμβολή του Πάουντ στην ποίηση ξεκίνησε με την προώθηση του Φαντασιονισμού, ενός ποιητικού κινήματος εμπνευσμένου από την κλασική κινεζική και ιαπωνική ποίηση. Το κίνημα αυτό έδωσε έμφαση στη σαφήνεια, την ακρίβεια και τη γλωσσική οικονομία, απορρίπτοντας την παραδοσιακή ομοιοκαταληξία και το μέτρο. Στόχος του Πάουντ ήταν να “συνθέτει με τη σειρά της μουσικής φράσης, όχι με τη σειρά του μετρονόμου”. Κατά τη διάρκεια σχεδόν πενήντα ετών, η εστίασή του μετατοπίστηκε στη δημιουργία του εκτεταμένου επικού ποιήματος με τίτλο The Cantos.
Τα Αποσπάσματα από το Canto 117 του Έζρα Πάουντ σε μετάφραση της Ανθής Λεούση για το ντοκιμαντέρ Έζρα Πάουντ, “Παράδεισο Ήθελα να Γράψω”
Έζρα Πάουντ -Αποσπάσματα από το Canto 117
“Αγάπη. Αγάπη.
Τι αγαπώ
και πού είσαι;
Πολεμώντας τον κόσμο
έχασα το κέντρο μου.
Τα όνειρα χτυπιούνται
και σκορπίζονται συντρίμμια –
κι εγώ που πάσχισα να φτιάξω επί γης
παράδεισο.
Παράδεισο ήθελα να γράψω.
Μην κουνήσεις,
άσε τον άνεμο να μιλάει
Αυτό είναι παράδεισος.
Είθε να συγχωρέσουν οι θεοί
ό,τι έκανα.
Είθε να προσπαθήσουν να συγχωρέσουν εκείνοι π’ αγαπώ
ό,τι έκανα.
Η χρεωκοπία του Φραγκίσκου Μπερνουάρ, Παρίσι.
Ή ένας αγρός κορυδαλλών στο Αλλέγκρε.
“Κι αφήνεται να πέφτει”
τόσο ψηλά στον ήλιο ο κορυδαλλός,
και ύστερα να πέφτει.
“Με χαρά τα φτερά του”
να ορίσουν τους δρόμους της Γαλλίας εδώ.
Μια νυχτοπεταλούδα και δυο ποντικοί με οδηγούσαν –
Νά’χεις ακούσει την πεταλούδα να λαφάζει
ρίχνοντας γέφυρα πάνω από κόσμους.
Οι μονάρχες ν’ ανταμώνουν στο νησί τους
όπου δεν βρίσκουν πια φαγί αφού πετάξουν απ’ τον πόλο.
Πικραλίδα η τροφή
για την είσοδο στο μυστήριο.
Να είμαστε άνθρωποι, όχι χαλαστές”
